Gij die mij niet ziet!

Hoofdrolspelers zijn twee kneuterig uitgedoste, perfectionistische losers. Aan de ene kant van een krakkemikkige eettafel tokkelt Vic (Vanden Broecke) op een vuurrood gitaartje, intussen iets als ‘Shlekkiiiii de Wekkiiiii, yeaaah’ zingend. Aan de andere kant zit Leo (Helsen) van een schrijverscarrière te dromen. Hun muffe kamer wordt enkel opgefleurd door een papegaaivormige boekensteun en een vergeelde foto van een stoere jeugdheld. Geen wonder dat ze elk wanhopig de ultieme frase zoeken om ‘hun vrouw’ het hof te maken. En geen wonder dat ze zich gaandeweg in verzinsels, twijfels en angsten verliezen.

De verwachtingen voor dit stuk zijn hoog.
Het zijn dan ook niet de eerste de beste acteurs die hier op het podium staan. Wim Helsen, vooral bekend van zijn stand-up comedian werk en Bruno Vanden Broecke, vooral bekend van het betere televisiewerk,  vormen een interessante combinatie.
Het is hun ambitie  om samen een klassieker te maken. Een voorstelling zo rijk aan leven, plezier, pijn en betekenis dat ze over tweehonderd jaar nog gespeeld wordt (waarschijnlijk door andere acteurs).

Je ziet twee knullen, Leo en Vic, opgesloten in hun eigen wereldje. Goede vrienden zijn het. Maar wat ze delen, is wat hen scheidt: hun eenzaamheid, hun angst voor alles wat zich buiten henzelf afspeelt.
Absurde humor, grappige conversaties, en situaties zonder doel.

Het publiek amuseert zich zichtbaar, er wordt gegniffeld en af en toe luid gelachen. Het wordt een leuke voorstelling, maar volgens mij net niet van dat niveau dat het een klassieker te noemen is.
De verwachtingen waren hoog, te hoog waarschijnlijk. Ik blijf een klein beetje op mijn honger zitten.