donderdag 19 januari 2012

Muzische groei : doelen

Reeds (gedeeltelijk) bereikt.  

Beseffen en aanvaarden dat de smaak en stijl van mensen verschilt.

Appreciatie voor vele stijlen en smaken - bewondering voor een aparte stijl - een eigen stempel durven drukken - door stijlen heenkijken - mode niet te serieus nemen - niemand veroordelen/beoordelen op basis van uiterlijk...

Iedereen is anders en iedereen heeft kwaliteiten. Dit werd me van kleinsaf met de paplepel ingegoten. Veroordeel niet op basis van uiterlijkheden en geef iedereen een eerlijke kans. Leer eerst de mens achter het uiterlijk kennen.

Al heb ik zelf een vrij sobere, eenvoudige stijl, toch heb ik een weke plek voor mensen die eruit durven te springen. Mensen 'met een hoek af'' trekken me aan, vind ik interessant.

In de stage klas val ik niet direct voor de charmes van een mooie meid of stoere jongen. Even afwachten of het karakter even mooi is als het uiterlijk. Het is een huizenhoog cliché, maar de schoonheid zit vanbinnen.





Op een actieve manier participeren aan het culturele leven.

Elke zomer neem ik een abonnement op de Lokerse feesten en ga ik, samen met mijn man, 10 dagen lang naar de meest uiteenlopende groepen kijken. De muziek, de sfeer, andere mensen ontmoeten,.... mijn lust en mijn leven.




Heel geregeld ga ik naar het toneel. Mijn schoonbroer, Guenther Lesage, is een professioneel acteur bij het gezelschap Lazarus. Telkens ze een nieuw stuk opvoeren ben ik van de partij.




Het NTGent heeft dit jaar ook aan ons een vaste klant. We zagen reeds een 4-tal stukken :
Kinderen van de zon, de bittere tranen van Petra von Kant, Gif en Gij die mij niet ziet. We hebben ook reeds gereserveerd voor Decemberhonger, Een bruid in de morgen, Tartuffe, Messen in Hennen, de tocht van de olifant en Van den hond.
Dit zijn avonden waar ik steeds heel erg naar uitkijk. Samen met vrienden naar theater en daarna bij een glaasje na-genieten en na-babbelen over de opvoering. Altijd weer blijkt dat er grote verschillen bestaan in de meningen, de beleving en het begrip van een stuk. Boeiend!


Openstaan voor het muzische en al onze zintuigen gebruiken om muzische ervaringen nog intenser te beleven.

Ik wilde ook heel graag kleuterjuf worden, maar vond mezelf niet 'creatief' genoeg. Als kind kon ik niet tekenen, en kan het nu nog altijd niet. Eigenlijk heb ik het ook nooit gedaan. Ik was er nooit mee bezig, werd er ook niet in gestimuleerd.
Maar wat is creatief bezig zijn? En moet je daarvoor kunnen tekenen?
Door de opleiding BALO te volgen, heb ik dingen van mezelf ontdekt.
Door 'verplicht' met het muzische bezig te zijn ondervind ik dat er bij mij ook ideeën kunnen opborrelen. En dat ik er plezier aan beleef, aan het muzische.
Ik werk eraan om mezelf open te stellen en mijn zintuigen optimaal te gebruiken. Gaan wandelen met de kinderen in het bos en beseffen hoe mooi alles is. De natuur op me laten inwerken en die indrukken daarna gebruiken in muzische activiteiten. (bosnimfen, mysterie, dieren in het bos, schaatsen,...)
Samen met de kinderen experimenteren in de keuken. Proeven, creëren, figuurtjes maken in zanddeeg,.. Of met de koptelefoon op wegdromen bij muziek en inspiratie opdoen.
Kortom, ik maak tijd om mijn zintuigen de vrije loop te laten, te genieten en te ervaren.

Nog werk aan de winkel


De leefwereld van de kinderen op een muzische wijze benaderen.

Tijdens mijn laatste stage in het eerste leerjaar had ik een muzische namiddag en alles draaide rond het thema 'circus'. Verkleed als de circusdirecteur heb ik me ondergedompeld in de wereld van het circus en in de leefwereld van de kinderen. En het was een heel fijne ervaring!
De kinderen waren super enthousiast. Heel de middag hebben we flyers gemaakt, verhalen verteld, muziek gemaakt en in een stoet, verkleed,  de gangen van de school onveilig gemaakt. Ik liet mijn rol van directeur niet los en de kinderen gingen mee in het spel.
Het is door deze ervaring dat ik erachter kwam dat je heel veel kan bereiken door kinderen op een muzische manier te benaderen. En deze ervaring wil ik dus zeker verder meenemen in mijn manier van lesgeven in de toekomst.


Vakspecifieke werkvormen op een geïntegreerde wijze toepassen.

Aangezien ik nooit, ook als kind niet, veel heb 'geknutseld' - en ik weet dat ik hier nu aan het vloeken ben, maar vroeger werd er alleen maar 'geknutseld' - ken ik heel weinig van vakspecifieke werkvormen.
Bij het begin van de opleiding volgde ik een workshop bij Danskant : dansen, rappen, patroonlopen, schilderen. Naar aanleiding van het examen voor Muzo maakte ik o.a. rupsen in zanddeeg die ik dan ook schilderde, was ik creatief met letters en collages, een kikker gemaakt met een steen uit de natuur,...
Dit jaar volgde ik bij Pedic in Gent een  workshop : doedag muzische activiteiten, waarbij we heel veel creatieve input kregen maar ook zelf aan de slag mochten gaan. Allerlei technieken werden aangeleerd. Heel tof en inspirerend.
Voor 9 maart staat er nog een workshop bij Pedic gepland.

Impressies en ervaringen uitdrukken vanuit onze eigen leefwereld.
Dat is wat ik hier, op deze blog heb getracht te doen.
Hetgeen ik heb beleefd, hetgeen ik heb ervaren, uit te drukken in woorden.
Dat is ook wat ik doe na een avondje toneel of na een concert of optreden.
Dan druk ik mijn gevoelens uit, deel ik mijn mening met vrienden die ook aanwezig waren.
Wanneer ik thuiskom deel ik mijn ervaring met mijn kinderen, want ook zij willen graag weten hoe het avondje uit is geweest.
Het is mijn bedoeling om hetgeen ik wil uitdrukken, nog bewuster onder woorden te brengen. Me nog meer in discussies en gesprekken te mengen en ook mijn stem te laten horen.

woensdag 11 januari 2012

workshop handpoppen maken

Een handpop sluit naadloos aan bij de belevingswereld van jonge kinderen en wordt door  de meeste kinderen direct als veilig ervaren.De pop prikkelt de nieuwsgierigheid en daagt uit tot het stellen van vragen en het vertellen van hun eigen verhalen.

Kinderen die nooit iets vertellen kunnen in het bijzijn van de pop ineens tot spreken komen omdat zij de pop niet beleven als iemand die ‘boven’ hen staat maar juist als gelijkwaardig. Die gelijkwaardigheid zorgt ervoor dat ze minder bang zijn om fouten te maken of iets moeten presteren waardoor ze veel meer van zichzelf durven te laten zien en veel spontaner kunnen reageren.

Met een groepje afstandstudenten van het 3de jaar BALO willen we wel graag een handpop leren maken. Maar de workshops zijn volzet.:-(
Dus organiseren we het maar zelf, denkt Inge. :-)
Katrien zorgt voor een zaaltje in Sint-Niklaas, Inge reserveert een lesgever bij theater Tieret en op zondagmiddag mogen we ons gaan uitleven in de mousse poppen.



Sarah is onze ervaren poppendocent van dienst.
Ze toont ons de verschillende stappen : een mal maken, overtekenen op de dikke of dunne mousse, knippen, lijmen, ogen en oren,...

Ze geeft deze workshops ook aan kinderen, vanaf 10 jaar.





 Dit zou het uiteindelijk moeten worden. We hebben in deze drie uur durende workshop geen tijd om de pop te voorzien van haar en kleren. Dat zullen we thuis moeten doen.

Nu enkel nog kiezen welke figuurtje we willen maken, wat de vorm van de oren, de neus en de ogen zal worden en ...





Zelf aan de slag.

Ik wist eigenlijk niet dat creatief bezig zijn zo ontspannend en fijn kan zijn. Tijdens het knippen en plakken probeer ik me voor te stellen dat ik mijn pop meeneem naar de klas en welke extra mogelijkheden dit biedt om bijvoorbeeld een verlegen kind over de streep te trekken. Of om 'saaiere' lessen aantrekkelijker te maken.





En dit is het resultaat!


Weer een ervaring rijker, weer een stapje verder in het muzisch denken en doen.
Merci aan Sarah van Tieret en aan de organitoren.

woensdag 4 januari 2012

Hans en Grietje

Het is altijd een hartverwarmend gevoel, als men kinderen ziet binnenstappen in de grote schouwburg en de grote ruimte ontdekken waarin de magie van het theater gebeurt. Hopelijk zet het NTG de traditie van de familievoorstelling verder, want op deze momenten is een stadstheater werkelijk van iedereen. (Johan Thielemans)

Vergezeld van ouders, oma's en opa's, tantes en nonkels, betreden de kinderen de zaal en zien al heel wat bedrijvigheid op het podium terwijl het stuk nog moet beginnen. Gemaskerde mannen zitten achter een lopende band in een grote fabriekshal, waar de paletten met koekjes hoog gestapeld staan. De eentonigheid van het bestaan loopt eraf.
In de zaal heeft iedereen heeft zijn plaatsje gevonden. Er heerst een plezierige sfeer van verwachting en geroezemoes als plots drie vrolijke mannen de fabriek betreden. Wim Opbrouck en zijn companen wisselen de ploeg af en nemen op hun beurt plaats aan de lopende band, waar grappige conversaties ontstaan die uitmonden in operagezang. Deze voorstelling is een coproductie met Schauspiel Köln, zodat er op het toneel een wirwar van Duits en Nederlands is te horen, en de acteurs letten er goed op dat ze het jonge volkje in hun Babel niet kwijt raken.
Het stuk is een wel heel vrije bewerking van de klassieker Hans en Grietje. De 3 acteurs heten in het stuk allemaal Hans. 'Hans Wim Opbrouck' mist een Greetje en 'Hans Christoph Homberger' wil zijn Greetje wel zijn, terwijl 'Hans Andreas Grötzinger  ' wordt getransfomeerd tot heks.

En dan komt het spel dichter bij het echte verhaal van Hans en Grietje. Hans wordt gevangen genomen door de heks en uiteindelijk belandt de heks in de lopende band van de koekjesfabriek.
Gedurende het stuk zijn er talrijke momenten van interactie met het publiek. De kinderen worden aangespoord om te verwittigen wanneer de heks eraan komt, de mama's moeten zingen, dan de papa's,... En het werkt. Het publiek laat zich enthousiast meevoeren.