Op zaterdag 22 oktober stond hier in Gent een stuk van Fasbinder op de agenda : 'De bittere tranen van Petra von Kant', met o.a. Els Dottermans en Marie Vinck in de hoofdrollen.
De avond start veelbelovend. Het gordijn schuift open en we zien een hotelkamerachtige isoleercel. Pasteltinten, maar vies. Er klinkt muziek. In die hotelkamer staan alle 7 de personages te slowdansen in rozige kostuums. We krijgen vanavond enkel vrouwen te zien, kitcherig met zwaar opgemaakte botox gezichten.
Op een dag wandelt de jonge Karin bij haar binnen, een lower-class meisje. Petra biedt haar een modellencariere en een onderkomen aan en wordt smoorverliefd op karin. Petra hoopt de ware liefde en het geluk te hebben gevonden, maar de relatie leidt schipbreuk en wat rest zijn veel bittere tranen…
Het stuk kreeg goede kritieken, maar ik hield er gemengde gevoelens aan over. Het beginstuk, met de slowdansende dames, duurde naar mijn aanvoelen veel te lang. Er werd op een heel zangerige, gekunstelde manier gesproken en de monologen en dialogen konden mij niet raken. Ik werd niet meegenomen in het verhaal, voelde me niet aangesproken en hield er een ontgoocheld gevoel aan over.
Misschien zat onze plaats op het balkon er wel voor iets tussen en heb ik belangrijke emoties gemist die vanop die afstand niet overkwamen. De actrices keken tijdens het spel voortdurend naar het publiek en deze interactie mistte zijn doel voor hen die te veraf zaten.
 |
| Studenten Sint-Lukas maakten schetsen tijdens de repetities, die te bewonderen waren na de voorstelling. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten